Ieder gesprek over de toekomst van Borger – Odoorn begint met waardering voor wat er al is. De waarde van de verschillende landschappen. De weidse, open veengebieden in het oostelijke en zuidwestelijke deel van de gemeente. De beslotenheid van het esdorpenlandschap met haar houtsingels, bomenlanen en brinken op het zand in het (noord)westen. En het Hunzedal als oerstroomdal van de inmiddels hermeanderende Hunze als centraal en scheidend deel. De monumentale bebouwing in de esdorpen, met brinken en eeuwenoude bomen. De klassieke boerderijen aan het kanaal in de linten van de Veenkoloniën. De bossen op de Hondsrug met hun grafheuvels en hunebedden, verbonden door de alleroudste prehistorische routes.
We stellen deze kwaliteiten voorop bij nieuwe ontwikkelingen. Dit doen we door ons erfgoed ondergronds en bovengronds te beschermen in het Omgevingsplan. We behouden, benutten en versterken de landschappelijke, culturele en historische verschillen die onze gemeente kent.
Waardering voor wat er is en de oproep om daar zuinig mee te zijn. Niet om van de gemeente een museum te maken. Zeker niet. Modern behoud met en vaak door ontwikkeling. Maar wel met in gedachten dat waarde vaak weerloos is. De gemeente heeft een duidelijke rol in het versterken van deze weerbaarheid. Door het een duidelijke plek en stem te geven in de afwegingen. Als vertrekpunt voor deze afwegingen, gaat deze visie dan ook vergezeld van een waardenkaart. Het is de robuuste laag van onze gemeente die al sinds de Structuurvisie uit 2010 dienst doet. Het zet de waarden op de plek en vormt de basis voor de waardering van de deelgebieden in de gebiedskompassen. We nemen ze mee bij het realiseren van de ambities en vertalen ze naar beschermende regelingen in het Omgevingsplan. Daarnaast beschikt de gemeente al geruime tijd over een cultuurhistorische waardenkaart en komt er een nieuwe actuele versie van de archeologische waardenkaart. Deze laatste waarden zijn nu al in de bestemmingsplannen en straks in het Omgevingsplan beschermd.
